Bu kaçış tanınmamak için değil ,
Sadece içimizdeki bizi ortaya çıkarmak içindir.
İdealler, yaşamımız da kendimize koyduğumuz kurallar ve diğer insanların bizi değiştirme çabasından olabilir bu kaçışı istemek..
Aslında hangimiz biziz ve kendimizi yansıtıyoruz.
Neden çevremiz sürekli bizi değiştirmeye çalışıyor,
Oysa bizi kendimiz olduğumuz için sevip yanımızda olmadılar mı?
Sevdiğimiz insanları bizim koyduğumuz kurallara uymalarını istemek onları görmezden gelmek olmaz mı?
Bir koca eşini isteklerini yaptırmaya, onun olmasını istediği gibi olmaya zorluyor,
Bir anne, baba evladını kendi çizdiği yolda ilerlemesini onun koyduğu ve yaşadığı hayat tarzına uymaya zorluyor.
Bütün bu kurallar baskılar olduğunda, kişi kendi karakterinden uzaklaşıp, kişiliğinden ödün vermiş başka bir kişiliği bürünmüş oluyor.
Hayatının geri kalanını bu sahte kişilik içerisinde, sözüm ona kendi hayatı imiş gibi geçiriyor.
Oysa kişi olması istenilen farklı bir kişilik olarak bir başkasının hayatını yaşıyor.
İçimizdeki sebepsiz fırtınalar gelgitler belki de bu yüzdendir.
Duygularımızı ifade etmek bir yana ,söylemek istediğimiz kelimeleri bile kalıplaştığımız bir öteki bize uygun seçeriz.
Neden? Dışlanmamak, sahip olduğu çevreye yakınımızda ki kişilere uygun davranmak için mi?
Kendimiz neden olamıyoruz?
Kendimiz gibi davransak gerçekten kabul görmez ve yitirir miyiz sevdiklerimizi..
Gerektiği gibi sevilmez ve saygı görmez miyiz?
Peki ya kendimize olan saygımız özgüvenimiz
Duygularımız, düşüncelerimiz ve isteklerimiz hep geri planda mı kalacak.
Kendimizi giderek yok etmek başkalaşmak,
Kendimizi yok saymak için değer mi?
Başkasının hayatında var olabilir miyiz?
Kendi hayatımız bize yabancılaşmaz mı?
Unutup her şey yeni bir başlangıç yapabilmek için kendimiz olabilmek için beklide geç kalmış oluruz
Hayatı dilediğince kendi kurallarımızla yaşamak var iken neden başkalarının bize uyguladığı kurallar ile yaşayalım.
Kurallarını kendisi koyan ve kendi hayatını yaşamayı seçenlere sonsuz saygılarımla…
Geç kalınmamış hayatlar dileğiyle…
Yeşim Demircan
